تفاوت انگلیسی امریکایی و انگلیسی بریتانیایی

در این درس به گرامر مربوط به تفاوت انگلیسی امریکایی با بریتانیایی در زبان انگلیسی می‌پردازیم. به مثال‌های زیر نگاه کنید آیا می‌دانید کدامیک بیشتر در انگلیسی امریکایی متداول است و کدامیک در انگلیسی بریتانیایی؟

Shall I open the door for you?
He’s taking a shower.
France have won the World Cup.
I’m not hungry. I just ate.

زبان انگلیسی از اواخر قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم توسط استعمار بریتانیا به قاره آمریکا معرفی شد. این زبان همچنین در نتیجه تجارت و استعمار بریتانیا و گسترش امپراتوری سابق بریتانیا که تا سال 1921 شامل 470 تا 570 میلیون نفر بود، در بسیاری از نقاط جهان گسترش یافت، یعنی حدود یک چهارم جمعیت جهان. اشکال مکتوب انگلیسی بریتانیایی و آمریکایی که در روزنامه‌ها و کتاب‌های درسی یافت می‌شود، از نظر ویژگی‌های اساسی تفاوت چندانی ندارند، تنها با تفاوت‌های گاه و بی‌گاه محسوس.

تفاوت جزیی و کلی انگلیسی امریکایی با بریتانیایی

در طول 400 سال گذشته، اشکال زبان مورد استفاده در قاره آمریکا – به ویژه در ایالات متحده – و زبان مورد استفاده در بریتانیا به چند روش جزئی متفاوت بوده است که منجر به نسخه‌هایی شده است که اکنون اغلب به‌عنوان انگلیسی آمریکایی و انگلیسی شناخته می‌شود. انگلیسی.

تفاوت بین این دو عبارتند از:

تلفظ
دستور زبان
واژگان
املا
نقطه گذاری
اصطلاحات
قالب‌بندی تاریخ و اعداد

با این حال، تفاوت در ساختار دستور زبان نوشتاری و گفتاری بسیار کمتر از سایر جنبه‌های زبان از نظر قابل فهم بودن متقابل است.

چند کلمه در دو نسخه معانی کاملاً متفاوتی دارند یا حتی ناشناخته هستند یا در یکی از نسخه‌ها استفاده نشده‌اند. یک سهم ویژه در رسمیت بخشیدن به این تفاوت‌ها از سوی نوح وبستر بود که اولین فرهنگ لغت آمریکایی (منتشر شده در سال 1828) را با این هدف نوشت که نشان دهد مردم ایالات متحده به لهجه‌ای متفاوت از لهجه‌ای که در بریتانیا صحبت می‌شود صحبت می‌کنند، بسیار شبیه به لهجه منطقه‌ای.

واگرایی منجر به طنز

این واگرایی بین انگلیسی آمریکایی و انگلیسی بریتانیایی، فرصت‌هایی برای اظهار نظر طنز فراهم کرده است: به‌عنوان مثال.

جورج برنارد شاو در داستان‌های خود می‌گوید که ایالات متحده و بریتانیا «دو کشوری هستند که با یک زبان مشترک تقسیم می‌شوند»
اسکار وایلد می‌گوید که «امروزه ما واقعاً همه چیز را با آمریکا مشترک داریم، البته به جز زبان. (شبح کانترویل، 1888)
هنری سوئیت در سال 1877 به اشتباه پیش‌بینی کرد که در طی یک قرن انگلیسی آمریکایی، انگلیسی استرالیایی و انگلیسی بریتانیایی به طور متقابل نامفهوم خواهند بود (A Handbook of Phonetics).

عامل کاهش تفاوت

تکنولوژی جهانی شاید افزایش ارتباطات در سراسر جهان از طریق رادیو، تلویزیون، اینترنت و جهانی شدن تمایل به کاهش تنوع منطقه‌ای داشته باشد. این می‌تواند منجر به از بین رفتن برخی از تغییرات شود (مثلاً بی‌سیم به تدریج توسط رادیو جایگزین می‌شود) یا پذیرش تغییرات گسترده به‌عنوان “انگلیسی کاملاً خوب” در همه جا.

توضیحات گرامر

تفاوت اصلی بین انگلیسی امریکایی و بریتانیایی در تلفظ است.برخی از کلمات نیز دارای معانی متفاوت هستند و همچنین در نحوه استفاده از دستور زبان تفاوت های اندکی وجود دارد. در اینجا پنج مورد از رایج‌ترین تفاوت‌های دستوری انگلیسی بریتانیایی و آمریکایی آورده شده است.

1. Present perfect and past simple

در انگلیسی بریتانیایی از زمان present perfect برای صحبت در مورد فعالیت هایی که مربوط به گذشته بوده و در زمان حال به آن رسیدگی می شود

The present perfect can be used in the same way in American English, but people often use the past simple when they consider the action finished. This is especially common with the adverbs already, just and yet.

British English	American English
He isn’t hungry. He has already had lunch. – Have you done your homework yet? – Yes, I’ve just finished it.	He isn’t hungry. He already had lunch. – Did you do your homework yet? – Yes, I just finished it.

2. got and gotten

In British English, the past participle of the verb get is got.

In American English, people say gotten.

** Note that have got is commonly used in both British and American English to speak about possession or necessity. have gotten is not correct here.

British English	American English
You could have got hurt! He’s got very thin. She has got serious about her career.BUT: Have you got any money? We’ve got to go now.	You could have gotten hurt! He’s gotten very thin. She has gotten serious about her career.BUT: Have you got any money? (NOT ~~Have you gotten~~ …) We’ve got to go now. (NOT ~~We’ve gotten to~~ …)

3. Verb forms with collective nouns

In British English, a singular or plural verb can be used with a noun that refers to a group of people or things (a collective noun). We use a plural verb when we think of the group as individuals or a singular verb when we think of the group as a single unit.

In American English, a singular verb is used with collective nouns.

** Note that police is always followed by a plural verb.

British English	American English
My family is/are visiting from Pakistan. My team is/are winning the match. The crew is/are on the way to the airport.BUT: The police are investigating the crime.	My family is visiting from Pakistan. My team is winning the match. The crew is on the way to the airport.BUT: The police are investigating the crime.

4. have and take

In British English, the verbs have and take are commonly used with nouns like bath, shower, wash to speak about washing and with nouns like break, holiday, rest to speak about resting.

In American English, only the verb take (and not the verb have) is used this way.

British English	American English
I’m going to have/take a shower. Let’s have/take a break.	I’m going to take a shower. Let’s take a break.

5. shall

In British English, people often use Shall I …? to offer to do something and/or Shall we …? to make a suggestion.

It is very unusual for speakers of American English to use shall. They normally use an alternative like Should/Can I …? or Do you want/Would you like …? or How about …? instead.

British English	American English
It’s hot in here. Shall I open the window? Shall we meet in the café at 5? Shall we try that again?	It’s hot in here. Can I open the window? Do you want to meet in the café at 5? How about we try that again?

آموزش رایگان زبان